W centrum Goleszyna stoi zabytkowy drewniany kościół. Przed wiekami został wzniesiony z fundacji właścicieli wioski braci Miszewskich. Wokół kościoła były liczne groby. Przez wieki zmarłych chowano przy kościołach, stąd określenie cmentarz przykościelny. Szczególnie zasłużeni dla parafii, a przede wszystkim bogaci, byli grzebani w kościele pod posadzką bądź podłogą. Wokół kościoła znajdowały się liczne mogiłki, z czasem rozdeptywane, a w ich miejscu chowano następnych zmarłych. Stało sporo drewnianych większych i mniejszych krzyży, które z czasem spróchniały i przewracały się. Zamożniejsi na mogiłach swoich zmarłych stawiali solidniejsze nagrobki - kamienne, metalowe. W XIX wieku zakładano cmentarze poza zwartą zabudową miejscowości.

Pozostał jednak nastrój tajemniczości, pewnego lęku związanego z tymi starymi cmentarzami przykościelnymi. Przez wieki przechodząc w ich pobliżu... 

Działo się to w środę 27 stycznia 1892 roku. W sierpeckim kościele na ślubnym kobiercu stanęli Ignacy i Wanda. On mieszkający w Piaskach Miłobędzkich, ona w Piaskach Piastowskich. Znali się od lat. Nie dzieliła ich odległość. Była to właściwie jedna wioska. Nie różnili się również pochodzeniem. Byli potomkami drobnej szlachty. Rodziny ich nie posiadały dużych majętności, lecz w różny sposób własnymi rękoma zarabiały na utrzymanie.

Skromne wesele odbyło się tradycyjnie w domu pani młodej. Przybyli najbliżsi krewni, bo ileż osób można było pomieścić w niewielkim domu. Nie był to przecież drobnoszlachecki dworek, lecz domek przypominający chałupę chłopską. Przygotowano jadła i napitki, w tym gorzałkę na rozgrzewkę na zimowy czas i poprawę nastroju do zabawy.

Nastrój oczywiście był radosny. Były toasty, śpiewano dawne piosenki pod dyktando zamówionego grajka. Niektórzy... 

Przed wiekami dziedzicem Gozdowa był rycerz Krystyn, który sobie podczas bitew z nieprzyjaciółmi ojczyzny mężnie poczynał. Za swoje wyjątkowe zasługi dostał od księcia Władysława Hermana liczne dobra i herb przedstawiający lilię podwójną ze złotym pierścieniem, albo jak to napisano, "dwie Lelije, by wiecznie waniały". A herb ten od wioski tegoż rycerza nazwano Gozdawa. W kolejnych pokoleniach rodzili się dzielni rycerze i zasłużeni duchowni.  

Potomkiem tegoż Krystyna (pewnie prawnukiem) był wyjątkowo waleczny i zarazem utalentowany rycerz, też Krystyn z Gozdowa. Żył on w czasach, gdy na Mazowszu panował książę Konrad. O czynach tegoż rycerza przez wieki kolejne pokolenia pamiętały i opowiadały dzieciom i wnukom.

Krystyn był wojewodą mazowieckim i faktycznym dowódcą rycerstwa polskiego. Od lat dochodziło do sporów i walk między władcami polskimi i ich sąsiadami... 

Przed wiekami duże obszary Mazowsza i reszty kraju porastały lasy. Większe skupiska leśne były niekiedy pozostałościami dawnych rozległych puszcz. Pośród nich znajdowały się też tereny podmokłe. Te odludne obszary były ostoją dla dzikiego zwierza wszelkiego gatunku. Ludzie niechętnie odwiedzali te niebezpieczne tereny. Zapuszczali się tam jedynie myśliwi i podróżni przemieszczający się gościńcami przez nie prowadzącymi. Wiele o tym później opowiadano.

Za szczególnie niebezpieczne zwierzę uchodził wilk. Duży, niezależny, żyjący wolno w stadach zwanych watahami, był postrachem. Chociaż sam bojaźliwy, mógł okazać się groźny podczas spotkania w miejscu, w którym mieszkał - w lesie, w puszczy. Niekiedy mógł ze swoją watahą zbliżać się do siedzib ludzkich.

Opowiadano, że głodne wilki napadały wędrowców, dlatego zwłaszcza samotnie bano udać się w głąb lasu. Każdy sobie wyobrażał... 

Prowadzący z Sierpca na południe trakt po trzech wiorstach rozwidlał się. Jedna droga wiodła przez Kurowo i Gozdowo w kierunku Płocka, a druga przez Mochowo również do Płocka, ale z dodatkowym odgałęzieniem do Dobrzynia nad Wisłą. Teren położony na wschód od traktu idącego w kierunku Mochowa należał do dóbr piastowskich. Natomiast leżący po zachodniej stronie do Miłobędzyna. Był to obszar piaszczysty porośnięty w znacznej mierze lasem. Miejsce, w którym rozchodziły się trakty było dogodne do pobudowania karczmy.

I rzeczywiście funkcjonowała tam karczma należąca do dóbr miłobędzkich. Mówiono, że stoi ona na Piaskach Miłobędzkich. Nie sposób powiedzieć od kiedy tam stała, mówiło się, że od czasów niepamiętnych. Do niedawna w pamięci starszych mieszkańców funkcjonowały o niej opowieści i wspomnienia.

Karczmę odwiedzali...