O początkach herbu Prawdzic jest taka opowieść. W dawnych czasach rzymskich u prokonsula afrykańskiego służył Androd pochodzący z Dacji. Ciężkie doświadczał od swojego pana przykrości i znosił niezasłużone kary. Nie mogąc znieść upokorzeń uciekł na pustynię w głąb Afryki. Głodny i umęczony upałem schował się do jaskini. Wkrótce w jaskini pojawił się lew, jej stały mieszkaniec. Zwierzę podeszło do wystraszonego Androda i podniosło zranioną cierniem łapę. Mężczyzna usunął tkwiący mocno cierń, wycisnął ropę i obwiązał chorą łapę. Wdzięczny lew poszedł na polowanie. Przyniesioną zdobyczą podzielił się ze swoim lekarzem. Tak działo się przez trzy lata. Człowiek i bestia mieszkali w jednej jaskini.

 Androdowi jednak sprzykrzyło się mieszkanie na pustyni i zapragnął wrócić do ludzi. Błąkał się po świecie, aż został rozpoznany przez swojego pana. Tenże kazał go schwytać i odesłał do Rzymu. Tam w amfiteatrze... 

Znana jest nam fabuła miłosnej historii rozgrywającej się na przełomie XIX i XX wieku, a opisanej przez Helenę Mniszkównę w powieści Trędowata. Akcja rozgrywa się wokół postaci skromnej a zarazem obdarzonej subtelną urodą Stefci Rudeckiej, wywodzącej się z niezbyt zamożnej rodziny szlacheckiej. Dziewczyna przeżyła już zawód miłosny. Została guwernantką u hrabiny Elzonowskiej, ciotki młodego ordynata Waldemara Michorowskiego, spadkobiercy ogromnej fortuny rodowej. Młodzi stopniowo, mimo przeciwności, stawali się sobie coraz bliżsi. Różnili się pozycją społeczną, materialną i tak zwaną towarzyską, która szczególnie trudna była do przełamania. Mimo tego pomiędzy nimi pojawiało się wzajemne zrozumienie i uczucie. Okazało się również, że przed laty dziadek Waldemara i babka Stefanii byli zakochani i zaręczeni. Do małżeństwa wówczas nie doszło... 

W centrum Goleszyna stoi zabytkowy drewniany kościół. Przed wiekami został wzniesiony z fundacji właścicieli wioski braci Miszewskich. Wokół kościoła były liczne groby. Przez wieki zmarłych chowano przy kościołach, stąd określenie cmentarz przykościelny. Szczególnie zasłużeni dla parafii, a przede wszystkim bogaci, byli grzebani w kościele pod posadzką bądź podłogą. Wokół kościoła znajdowały się liczne mogiłki, z czasem rozdeptywane, a w ich miejscu chowano następnych zmarłych. Stało sporo drewnianych większych i mniejszych krzyży, które z czasem spróchniały i przewracały się. Zamożniejsi na mogiłach swoich zmarłych stawiali solidniejsze nagrobki - kamienne, metalowe. W XIX wieku zakładano cmentarze poza zwartą zabudową miejscowości.

Pozostał jednak nastrój tajemniczości, pewnego lęku związanego z tymi starymi cmentarzami przykościelnymi. Przez wieki przechodząc w ich pobliżu... 

Działo się to w środę 27 stycznia 1892 roku. W sierpeckim kościele na ślubnym kobiercu stanęli Ignacy i Wanda. On mieszkający w Piaskach Miłobędzkich, ona w Piaskach Piastowskich. Znali się od lat. Nie dzieliła ich odległość. Była to właściwie jedna wioska. Nie różnili się również pochodzeniem. Byli potomkami drobnej szlachty. Rodziny ich nie posiadały dużych majętności, lecz w różny sposób własnymi rękoma zarabiały na utrzymanie.

Skromne wesele odbyło się tradycyjnie w domu pani młodej. Przybyli najbliżsi krewni, bo ileż osób można było pomieścić w niewielkim domu. Nie był to przecież drobnoszlachecki dworek, lecz domek przypominający chałupę chłopską. Przygotowano jadła i napitki, w tym gorzałkę na rozgrzewkę na zimowy czas i poprawę nastroju do zabawy.

Nastrój oczywiście był radosny. Były toasty, śpiewano dawne piosenki pod dyktando zamówionego grajka. Niektórzy... 

Przed wiekami dziedzicem Gozdowa był rycerz Krystyn, który sobie podczas bitew z nieprzyjaciółmi ojczyzny mężnie poczynał. Za swoje wyjątkowe zasługi dostał od księcia Władysława Hermana liczne dobra i herb przedstawiający lilię podwójną ze złotym pierścieniem, albo jak to napisano, "dwie Lelije, by wiecznie waniały". A herb ten od wioski tegoż rycerza nazwano Gozdawa. W kolejnych pokoleniach rodzili się dzielni rycerze i zasłużeni duchowni.  

Potomkiem tegoż Krystyna (pewnie prawnukiem) był wyjątkowo waleczny i zarazem utalentowany rycerz, też Krystyn z Gozdowa. Żył on w czasach, gdy na Mazowszu panował książę Konrad. O czynach tegoż rycerza przez wieki kolejne pokolenia pamiętały i opowiadały dzieciom i wnukom.

Krystyn był wojewodą mazowieckim i faktycznym dowódcą rycerstwa polskiego. Od lat dochodziło do sporów i walk między władcami polskimi i ich sąsiadami...